Γαλατόπιτα: Το παραδοσιακό γλυκό που τρώμε μέχρι το Πάσχα

Από πριν τη Σαρακοστή μέχρι και το Πάσχα η παράδοση επιτάσσει γλυκά που βασίζονται στο γάλα, όπως γαλακτομπούρεκο και γαλατόπιτα.

Μάλιστα, στα χωριά της Αρκαδίας, της Μεσσηνίας και της Λακωνίας οι «γαλόπιτες» ήταν το παραδοσιακό γλύκισμα της Κυριακής αλλά και της Δευτέρας του Πάσχα.

Κάθε τόπος με κτηνοτροφική δραστηριότητα και ζωή ακολουθούσε τη δική του παραλλαγή γι’ αυτό το εύκολο γλύκισμα, με την τραγανές άκρες και την ξεροψημένη επιφάνεια, που ετοιμαζόταν στα μεγάλα ταψιά: άλλοτε με φύλλο, συχνότερα όμως όχι, όμως πάντοτε ο μεγάλος πρωταγωνιστής των υλικών ήταν ένας: Το φρέσκο γάλα.

Μάλιστα σε παλιότερες συνταγές για γαλατόπιτα συναντιέται και η εκδοχή η κρέμα να μην πήζει με τη βοήθεια του σιμιγδαλιού, του αλευριού ή του κρον φλάουρ, αλλά με θρυμματισμένα φύλλα που πρώτα έχουν ψηθεί.

Κατσικίσιο ή αιγοπρόβειο σε μείγμα, το γάλα που κουβαλούσε τις μυρωδιές των τοπικών βοτάνων, απογείωνε με το άρωμά του και πλούτιζε τη γεύση του γλυκού. Τέτοια εποχή άλλωστε είχαν πολύ γάλα τα κατσίκια, πράγμα που δεν θα ίσχυε 1-2 μήνες αργότερα, όταν τα μικρά θα μεγάλωναν, οπότε ήταν κατάλληλη περίοδος για να απολαύσουν οι οικογένειες τα «γαλατένια» γλυκά.

Μυρωδάτο βούτυρο, μπόλικα αυγά, σιμιγδάλι ή μείγμα αλευριού – κορν φλάουρ και ζάχαρη είναι τα υπόλοιπα υλικά που απαιτεί μια λαχταριστή γαλατόπιτα, η οποία πλέον γίνεται εξίσου νόστιμη με αγελαδινό γάλα, που αφθονεί.

Στο σύγχρονο τραπέζι τη βρίσκουμε πλέον και ως γέμιση σε βάση τάρτας. Συχνά το κρεμώδες μείγμα της γέμισης ενισχύεται με ανθότυρο, φρέσκια ανάλατη μυζήθρα ή κρέμα γάλακτος. Από μυρωδικά, εκτός από το κλασικό άρωμα της κανέλας, στις γαλατόπιτες ταιριάζει και η χιώτικη μαστίχα.